პიერ ბურდიეს ”On Television”

ბურდიეს ლექციებმა ტელევიზიის შესახებ დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია ჟურნალისტურ წრეებში.თავად ავტორმა ბევრჯერ აღნიშნა,რომ მისი კრიტიკა პერსონალურად არავის წინააღმდეგ არ იყო მიმართული.ბურდიემ ეს რეაქციები ახსნა ჟურნალისტების დამოკიდებულებით_ისინი ანალიზიდან არჩევენ მხოლოდ დასკვნებს და უგულებელყოფენ იმ მეთოდებს,რომელთა საშუალებითაც იგება ლოგიკური ჯაჭვი.მედია სივრცეში აზრობრივი და რაციონალური დავების არარსებობა ავტორისთვის ცხადზე ცხადია.ამიტომ, ერთ-ერთი ნაშრომის გამოქვეყნების შემდეგ, მან დებატებში მონაწილეობაზე უარი განაცხადა.ბურდიესთვის მნიშვნელოვანია ,რომ ოპონენტმა გაიაზროს გამოყენებული მეთოდები.
ჟურნალისტური მოღვაწეობა ხდება სკანდალებზე ორიენტირებული.ეს ჰგავს ”ილიადის ” ერთ-ერთი პერსონაჟის,თერსიტეს იმიჯის დამკვიდრებას.პოლიტიკის პერსონალიზირებას ,საბოლოოდ,დეპოლიტიზირებამდე მივყავართ.ჟურნალისტებს უჩნდებათ ცინიკური დამოკიდებულება პოლიტიკური სფეროს მიმართ.ეს ბუნებრივია,რადგან ინდივიდებზე აქცენტის გაკეთებით,რეალური სურათი გარეგნული გამოხატულებებით იჩრდილება.წარმოიშობა პოლიტიკისადმი ცინიკური დამოკიდებულება.ჟურნალისტები ამავე დროს აფართოებენ სოციალურ უფსკრულს,რომლის ერთ-ერთ მხარეს თავადაც იმყოფებიან.
პოლიტიკური ივენთების არალოგიკური და აბსურდული თანმიმდევრობა ერთი საერთო პრობლემაა.რეალურად,არ არსებობს ლოგიკური ჟაჭვი ახალი ამბების გარკვეულ ნაწილებს შორის.ამ დროს კი ხდება იმ მნიშვნელოვანი ნიუანსების გამოტოვება,რომლებიც არც თუ ისე ახლო მომავალში შეიძლება დიდი შედეგები მოიტანონ.ჟურნალისტები ,ძირითადად ,აქცენტს ისეთ მოვლენებზე აკეთებენ,რომელთა ეფექტურობის შემოწმება მოკლევადიან პერიოდებშია შესაძლებელი.ისინი ეძებენ რა უახლეს ინფორმაციას,ახალი ამბების გამოშვებას უბედურებებისა და კატასტროფების სერიებად აქცევენ.მაყურებელს ექმნება წარმოდგენა,რომ ისტორიაზე გავლენის მოხდენა შეუძლებელია და პასიურობა ერთადერთი სწორი არჩევანია.ტელევიზია შემაზრზენი ივენთებით ემსახურება არა საზოგადოების მობილიზაციას,არამედ ქვეტექსტეულად აგზავნის მესიჯებს,რომ ძალადობის შეცვლა შეუძლებელია,რომ ის ყველგან არსებობს.
უფრო ფართო გადასახედიდან,ტელევიზია არის საფრთხე კულტურული პროდუქციის წარმოების ყველა სფეროსთვის და ამასთანავე,დემოკრატიისა და პოლიტიკისათვის.
ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს ლექციის სტილის შენარჩუნებას,რომელიც უნდა ემსახურებოდეს საგნების დამოუკიდებელი კომუნიკაციური კოდის შენარჩუნებას(“critique of images through images” ).
ბურდიეს აზრით,შესაძლებელია,წამოყენებულ იქნეს სპეციალური პირობები:
1.დროის ლიმიტის არარსებობა.
2.საკუთარი თემის ფლობა(ანუ შენ დამოუკიდებლად ირჩევ თემას,რომელზეც ისაუბრებ.ჟურნალისტი არ ახდენს შენზე ზემოქმედებას და არ გაწუხებს ”სულელური”,ხშირად კონტექსტიდან ამოგლეჯილი კითხვებით).
3.არ არსებობს არანაირი მორალური შეზღუდვა.ამასთანავე,არავინ გაიძულებს გაამარტივო მსჯელობის საგანი.
ბერკლი ამბობდა,რომ ”არსებობდე ნიშნავს იყო შეცნობილი...” ,ანუ ბევრისთვის, ამ შემთხვევაში, შეცნობა გულისხმობს ტელევიზიაში გამოჩენასა და საკუთარი ”საუკეთესო ნაწილის” გამოფენას.ზემოთ ნახსენები მოვლენა ერთგვარი ნარცისული ექსჰიბიციონიზმია.ამ დროს ადამიანები ივიწყებენ საკითხის არსს და ცდილობენ საკუთარი თავის წარმოჩენას.ეს ეხება ინტელექტუალური სფეროს მუშაკებსაც.თუმცა ბურდიეს აზრით, აღმოჩენებისა და ნოვაციების გაზიარება მეცნიერების ერთ-ერთი ვალდებულებაა.საქმე ისაა,რომ გამოსავლის ძიების მცდელობები ,ფაქტობრივად ,არ არსებობს.ამიტომ მართებული იქნება,თუ ტელევიზიაში მიწვეული ყველა სტუმარი საკუთარ თავს შემდეგ კითხვებს დაუსვამს:მაქვს კი რამე სათქმელი?შემიძლია ამის თქმა მოცემულ სიტუაციაში?ღირს კი ამად?
დილემებთან მივყავართ ცენზურის არსებობასაც.ალბათ ყველაზე დაფარული და ძნელად ამოსაცნობი თვითცენზურაა,ანუ ხალხი თავად ეწევა საკუთარი თავის ცენზურას.ეკონომიკური და პოლიტიკური ფაქტორების როლი თითქმის თანაბარია.საუბარი არაა,სტრუქტურაზე განხორციელებულ ეკონომიკურ გავლენებზე,არამედ იგულისხმება მეპატრონეების კერძო ფინანსური ან პოლიტიკური ინტერესები.
ტელევიზიის მიერ საზოგადოებაზე განხორციელებული გავლენებიდან აღსანიშნავია სიმბოლური ძალადობის ფენომენი.ამის მაგალითად შეიძლება სენსაციონალიზმიც ჩავთვალოთ.საზოგადოების რაღაც ნაწილს კატეგორიულად არ იზიდავს ამგვარი გარემო ,რის გამოც წამოიქმნება ერთგვარი ჯგუფები,რომლებიც სერიოზულ გამოცემებს კითხულობენ.
განვიხილოთ სტრუქტურის შემადგენელი ელემენტები.ჟურნალისტები შეიარაღებულნი არიან სპეციალური სათვალეებით,რის საჭიროებასაც თავად სამუშაოს სპეციფიკა მოითხოვს.ეს დაკავშირებულია სამყაროს აღქმის თავისებურ სტილთან.მედიის მუშაკები დაეძებენ საგნებს და არქმევენ მათ სახელებს.რეალურად,საგნები არსებობას იწყებენ სწორედ ამგვარი,ხშირად არასწორი, იდენტიფიკაციის შედეგად.ტელევიზია ქმნის რეალობის ფორმას,რომელშიც წარმოიშობა დაპირისპირებული ჯგუფები(ახალგაზრდები და ხანშიშესულები,ადგილობრივები და ჩამოსულები და ა.შ.).მათ შეუძლიათ მობილიზება.
ჟურნალისტური მუშაობის ერთ-ერთი მადეტერმინეზებელი ფაქტორი კონკურენციაა,მაგრამ რეალურად,ხდება ერთი და იმავე ინფორმაციის წრებრუნვა.ასეთ სარკეებით თამაშს ,ანუ ინფორმაციის ცირკულირებას,მენტალურ უძრაობამდე მივყავართ.ახალი იდეის აღქმას გონებრივი ძალისხმევა სჭირდება,ამიტომ ჟურნალისტები აუდიტორიის ღირებულებების საამებლად იმავე ღირებულებების პროპაგანდას იწყებენ.ისინი ხდებიან სრულიად რეიტინგზე დამოკიდებულნი.მეცხრამეტე საუკუნის შუა ხანებიდან და 30 წლის წინათაც მოულოდნელი საბაზრო წარმატება აღძრავდა ეჭვს,რომ გაკეთდა ფარული შესაწირები დროისა და ფულის სასარგებლოდ.თანამედროვე დროში წარმოდგენები შეიცვალა_ბაზარი გახდა ლეგიტიმურობის საშუალება,ყველაფერი გადავიდა მარკეტინგზე.ჟურნალისტებს ავიწყდებათ,რომ შესაძლებელია,თავად ”შექმნა ” აუდიტორია.
ტელევიზიაში ადამიანებს მუშაობა უწევთ დიდი პრესისა და სწრაფი ფიქრის პირობებში.აღნიშნული საკითხი ძალზე მნიშვნელოვანია.პლატონი გამოარჩევდა ფილოსოფოსებს(რომელთაც ჰქონდათ დრო)აგორის წევრებისგან(რომლებიც იმყოფებოდნენ აგორაზე და იძულებულნი ხდებოდნენ მუდმივად ჩქარა ელაპარაკათ დროის ამოწურვის მოლოდინში).სწრაფად მოლაპარაკეები საუბრობდნენ კლიშეებით,უკვე ”მიღებული ”იდეებით”.ამგვარი ბანალობის გადაყლაპვა ყველას შეუძლია,მაგრამ ეს არაა კომუნიკაცია.არსებობენ ადამიანები,რომელთაც შეუძლიათ მსგავსი კულტურული ”ფასტ ფუდის” შემოთავაზება აბსურდული დებატების პირობებში.ესეთი დებატების მთავარი ნიშანი მოდერატორის არსებობაა.იგი სვამს აბსურდულ შეკითხვებს , მისი საუბრის არავერბალურ კომპონენტებზე დაყრდნობით კი ჩვენ შეიძლება გამოვიტანოთ სიმბოლური ძალადობის დასკვნები.დამალული სემანტიკა სრულიად ცვლის გარეგნულ სინტაქსს(ბურდიეს მოცემული აქვს ბევრი მაგალითი,თუ როგორ ხდება ჟესტებით,რეპლიკებითა და შორისდებულების წამოსროლით გავლენის მოხდენა_გ.ც.).ამ დროს აღსანიშნავია უთანასწორობის იდეის ამოტივტივება_დამსწრეების ნაწილი პროფესიონალი მოსაუბრეა,მეორე ნაწილი კი უბრალოდ მოყვარული.ამ უკანასკნელთა გამოსვლები ხშირად მნიშვნელოვან ნიუანსებს შეიცავს,თუმცა წამყვანები მუდმივად ცდილობენ მათ შეჩერებას.დემოკრატიული იდეის დამახინჯება სრულიად აშკარაა.
ყველა ზემოთ აღნიშნული ფაქტი სრულიად ხილული და ,აქედან გამომდინარე,შედარებით ადვილად აღსაქმელია.კვლევის საგნის მეორე დონის განხილვისას,უნდა აღვნიშნოთ იმ ადამიანების შერჩევის პროცესი,რომლებმაც გადაცემაში მიიღონ მონაწილეობა.
ლუდვიგ ვიტგენშტეინის ”ენების თამაში”(language games) ამ შემთხვევაშიც გამოგვადგება.ნებისმიერი სოციალური გარემო,სადაც მიმდინარეობს დისკურსის ცირკულირება ,შეთანხმებულია რაღაც ნაგულისხმევი წესების მიხედვით_ხდება ერთი რამის თქმა და მეორის აკრძალვა. შესაბამისად,არსებობენ ”კარგი ” და ”ცუდი ” სტუმრები.
კიდევ ერთი დამალული მხარე მოდერატორის უნებური,გაუცნობიერებელი კითხვებია,რომელთაც საქმესთან არაფერი ესაქმებათ.მათ უკვე უპასუხეს.
ტელევიზია როგორც კომუნიკაციის ინსტრუმენტი ნაკლებად ავტონომიურია,რაც დაკავშირებულია კონკურენციულ და შემთანხმებელ ურთიერთობებთან(საერთო პერცეპციების,ბექგრაუნდის,კოგნიტური სტრუქტურების ერთიანობის საფუძველზე).60-იან წლებში სოციოლოგები ვარაუდობდნენ ტელევიზიის მიერ ყველაფრის ”გამასობრიობას”.მათ ვერ შეაფასეს მაყურებლების წინააღმდეგობის უნარი.ყველაზე მეტად მათ ვერ განსაზღვრეს ტელევიზიის ძალა,რომლითაც იგი დიდ გავლენას ახდენს კულტურულ პროდუქციაზე(მეცნიერებასა და ხელოვნებაზე). არსებობს დაპირისპირებულობა იმ მდგომარეობას შორის,რომლიდანაც ინსპირირებულნი არიან თანამედროვე მეცნიერება და ხელოვნება,და იმ საშუალებებს შორის,რომლითაც ეს ყველაფერი სხვა ადამიანებამდე უნდა მიიტანო.ტელევიზია ამას აძლიერებს და აქცევს ბაზრის წნეხის ქვეშ .
დაძაბულობა არსებობს ჟურნალისტიკის შიგნითაც_ერთნი ემორჩილებიან ბაზარს,მეორენი კი უარყოფენ.
ჟურნალისტების საქმიანობა ძალიან რთულია.ცხოვრების შუალედის კრიზისმა,რომელიც 40 წლიდან აღინიშნებოდა, 30 წლამდე გადაიწია(ამ დროს შენ აანალიზებ,რომ შენი სამუშაო არ არის ის ,რაც გინდოდა).იმედგაცრუებას ამძაფრებს შეუსაბამობა სამუშაოს ნამდვილ სპეციფიკასა და ჟურნალისტურ კოლეჯებში ნასწავლ ღირებულებებსა და უნარებს შორის . თუმცა ეს ჯერ კიდევ არ ნიშნავს კოლექტიურ ამბოხებასა და ბაზარზე უარის თქმას. ტელევიზიაში ინდივიდუალები არიან ”საჭიროების თოჯინები”,იმ სტრუქტურის თოჯინები,რომლის შეცნობის აუცილებლობა უკვე სავსებით აშკარაა.
ჟურნალისტიკა დამოუკიდებელი სფეროა,რადგან მასში მიმდინარე პროცესების შეცნობა მხოლოდ გარეგანი ფაქტორების მიხედვით შეუძლებელია. ეკონომიკური ფაქტორებით დასკვნების გამოტანა ამაოა ,ანუ ,როგორც ბურდიე აღნიშნავს, ნახევრად გამომცხვარი მარქსისტული მატერიალიზმი საბოლოო ჯამში ვერაფერსაც ვერ ხსნის.
არსებობს ფაქტორები,რომლებიც ჟურნალისტებსა და მაყურებლებზე გაუცნობიერებლად და გაუაზრებლად მოქმედებენ;მაგალითად ,მოცემული ინსტიტუტის როლი ბაზარზე.ასევე მნიშვნელოვანია თავად ჟურნალისტების პოზიციის განსაზღვრა მედიაში.
ჟურნალისტიკა სტრუქტურირებული სოციალური სფეროა,რომლის შიგნითაც მიმდინარეობს აქტორებს შორის ბრძოლა და ,საბოლოოო ჯამში, მათ მიერ კონსტრუირებული სტრუქტურა განსაზღვრავს ინდივიდების როლსა და საერთო სტრატეგიებს. იმისათვის,რომ განსაზღვრო ჟურნალისტის ქცევა,საჭიროა იცოდე მის მიერ დაკავებული პოზიცია.ეს შეიძლება ბაზარზე წარმოდგენილი როლების გაანალიზებითაც გაკეთდეს,მაგრამ სიმბოლური პოზიციას დადგენა თითქმის შეუძლებელია.
მთავარი ნიშანი ნიუსებისამი გაზრდილი ინტერესია. სოციოლოგების ნაწილი ნიუსებსა და ანალიზს შორის არსებულს განსხვავებას რევოლუციურს უწოდებს,სხვებისთვის კი ეს უბრალო ამბავია.
ნიუსები აგებულია მიმღების პერცეპტუალური კატეგორიების მიხედვით,ანუ ისინი არავისთვის გამაღიზიანებელი არ უნდა იყოს. ტელევიზია აწოდებს ხალხის ისეთ ინფორმაციას,რომელიც არ შეუშლის ხელს მათ მენტალურ წარმოდგენებს(აქ ბურდიეს მოყავს ასეთი მაგალითი: მანემ მოაწყო რევოლუცია მეცხრამეტე საუკუნის ფერწერაში,მაგრამ თუკი მაგ დროს იარსებებდა ტელევიზია,ალბათ ყველა მოითხოვდა ახალი მხატვრული სტილისთვის უარის თქმას). ეს ყველაფერი შეიძლება სტრუქტურის,კონკურენციისა და იმ მექანიზმების ბრალია,რომელიც ზემოთ აღვწერეთ. ანდრე ჟიდი ამბობდა,რომ ღირსეული გრძნობები ქმნიან ცუდ ლიტერატურას.მაგრამ ამ შემთხვევაში ისინი აუდიენციის რეიტინგებზე დადებით გავლენას ახდენენ. ჟურნალისტები ზემოქმედებენ ღირებულებების გამტკიცებით_ისინი აკონტროლებენ სახალხო არსებობის მექანიზმებს. ძალიან ხშირად კი ”სახალხო მოღვაწეებისადმი” პატივისცემა ამ უკანასკნელთა ინტელექტუალურ ხარისხს აღემატება კიდეც.მედიის წარმომადგენლებს აქვთ სტრუქტურული დაქვემდებარებულობის სურვილი ინტელექტუალების მიმართ.მათ სურთ ამ ”აღმატებული ” კატეგორიის ადამიანებზე კონტროლის დაწესება.ამ დროს შერჩევის(selection) საბოლოო ეფექტი არის ცენზურა,რომლის შესახებაც თავად ჟურნალისტებმა არაფერი იციან.
50-იანი წლების ფრანგული ტელევიზია იყო ”კულტურული”,თუმცა ბურდიეს აზრით,არც ეს უახლოვდება დემოკრატიის იდეალს.ამგვარი ტელევიზია პატერნალისტურ-დემაგოგიური იდეალის განხორციელების მცდელობა უფროა.
მედიის სხვადასხვა საშუალებები ქმნიან ერთმანეთის სტერეოტიპებს,ანუ ერთგვარ სტრატეგიებს.ესაა ერთმანეთის პოლემიკური სახეები,რომლებიც ცვლიან ინდივიდის დაკავებულ პოზიციასაც. პრესის ჟურნალისტების პოზიციაც კი რადიკალურად იცვლება ტელევიზიაში გამოჩენით.პრესაში დაწყებული სკანდალის ლოგიკური განვითარება ტელევიზიამდე მიდის.ტელევიზიის სიმბოლური ძალის გაზრდის შედეგად ნიუსების სპეციფიკური ტიპი იპყრობს მთელს მედია სივრცეს.
ჟურნალისტიკა კულტურული პროდუქციის სხვა სფეროებისგან განსხვავებით უფრო მეტადაა დამოკიდებული ბაზარზე,რაც ასევე პოზიტიური და ნეგატიური სანქციების არარსებობაში გამოიხატება.მასზე ყველაზე დიდ გავლენას ეკონომიკური სფერო ახდენს. სოციოლოგია სწავლობს სწორედ ამ სტრუქტურებს.ისინი განაპირობებენ ინდივიდუალურ ქცევებს.
მორალურობა მუშაობს იმ შემთხვევაში თუ ის სტრუქტურის მიერაა მოთხოვნილი და მხარდაჭერილი.შეიძლება მანიპულაციებში კარგად ჩახედულმა ადამიანებმა შექმნან კიდეც რამე მოთხოვნა(თუმცა ბურდიე აღიარებს,რომ მისი იდეალი ახლოსაა უტოპიასთან).
ინტელექტუალური სფეროსთვის ყველაზე დიდ საფრთხეს ჟურნალისტიკა წარმოადგენს. მასმედია ქმნის ინტელექტუალურ ავტორიტეტებს. ეს არის ძალაუფლების განხორციელების ერთგვარი ტიპი.სატელევიზიო ინტელექტუალებს ეძლევათ არსებობის საშუალება;ისინი ხდებიან ცნობილნი.
ეს შეიძლება იქცეს ერთგვარ ინსტრუმენტად ფსევდოინტელექტუალიზმის ხელში. სხვადასხვა სფეროს წარმომადგენლები იღებენ ავტორიტეტს,რომლის მიღებაც მათ საკუთარ წრეში გაუჭირდათ.30 წლის წინ თვით რაიმონ არონი,მიუხედავად მყარი თეორიისა, ”საეჭვო ” ინტელექტუალურად ითვლებოდა,რადგან იგი ”ლე ფიგაროში” ბეჭდავდა სტატიებს.ახლა ყველაფერი იცვლება.
ინტელექტუალები თავიანთ სივრცეში კამათის დროს აგებენ ”სპილოს ძვლის კოშკებს”,სადაც ერთნაირი წესებია მიღებული.ამ წესების გამოყენებით,ისინი ეთახნმებიან ან არ ეთანხმებიან ერთმანეთს.ადამიანი რაც უფრო აღიარებულია საკუთარი წრეში,მით უფრო ნაკლებად უჩნდება სურვილი,რომ თავისი ავტორიტეტი ალტერნატიული საშუალებებით შეიძინოს.ჰეტერონომიულ ინტელექტუალებთან დავა სისულელეა.ისინი ნებსით თუ უნებლიედ იყენებენ ”ტროას ცხენებს”,რათა დისკურსი მედიის სფეროში გადაიტანონ.იგივე ხდება პოლიტიკის სფეროშიც.
ტელევიზია ამცირებს ბარიერს კულტურულ სფეროებში შესაღწევად და ამას აკეთებს აუდიტორიის გაზრდით.ბურდიე ამბობს,რომ შეიძლება მისი პოზიცია ელიტისტურია,მაგრამ მან იცის უმაღლესი ადამიანურ შედევრების შექმნის ისტორია.
ჩვენ უნდა ვიმუშაოთ ორი მიმართულებით_ხელი შევუწყოთ პროგრესისთვის აუცილებელი პროდუქციის წარმოებას და ამასთანავე მოვახდინოთ მისი მისაწვდომობის გამარტივება.ყოველგვარი რეიტინგი არადემოკრატიულია,ისინი რეალურ სანქციებს აწესებენ!
ერთი სიტყვით,ჟურნალისტიკა ცვლის ძალაუფლებრივ იერარქიას სხვა სფეროებში.ამ პრობლემის დახასიათება არ შეიძლება ისე,თითქოს ”ეს სულ ასე იყო” ან”ეს სრულებით ახალი მოვლენაა” და ა.შ.
აღნიშნული მოვლენის გარკვეული ნიშნები შეიმჩნევა მეცხრამეტე საუკუნეშიც.მაგრამ მან დღეისათვის შეიძინა ახალი თვისებები და გახდა ინტენსიური.
ავტონომიურობის განსაზღვრის ერთ-ერთი საშუალება მფლობელობის კონცენტრაციის გაზრდაა.შემდგომი გავლენის მომხდენ ეფექტად კი ითვლება ის პოზიცია,რომელიც მედია საშუალებას მთლიან სივრცეში უკავია.ამას მოსდევს კერძო ჟურნალისტის როლი ამ მედიაში.ყველაზე უფრო ბოლო დონეზე კი აღსანიშნავია ზოგიერთი ჟურნალისტის უნარი იყოს ავტონომიური.
ჟურნალისტური სფეროს თავისებურება არის სანქციების არარსებობა.თუმცა
ერთადერთ ქმედით სანქციას თავად ბაზარი აწესებს.”scoop” ების დიდი რაოდენობის ადრესატები ისევ ჟურნალისტები ხდებიან.მხოლოდ ისინი კითხულობენ ყველაფერს სრულად. კონკურენციას მოაქვს ერთგვაროვნება და ყველაფერი ემსახურება დამკვიდრებულ ღირებულებებს.
არსებობენ ე.წ.ინტელექტუალი ჟურნალისტები,რომლებიც მერყეობენ ჟურნალისტურ და პროფესიულ სფეროებს შორის და განიცდიან ორგვარ ეფექტებს.პირველი,ისინი აწარმოებენ კულტურული პროდუქციის ახალ სახეს,რომელიც პროფესიული ეზოთერიციზმისა და ჟურნალისტურ ეგზოტერიციზმს შორის მდებარეობს.
მეორე,ისინი საბაზრო სანქციებს აძლევენ ინტელექტუალურ ავტორიტეტის გარეგნობას,მაგალითადნ, ავანგარდს აკრიტიკებენ საერთო აზრის პოზიციებიდან.ამ პოზიციებს კი ამყარებენ ის მკითხველები,რომლებიც მიდრეკილნი არიან მოჩვენებითი ინტელექტუალურობისა და თავის მოტყუებისგან(მაგალითად,ესეთი ფრაზებით:”ეს არის მაღალკვალიფიციური სამეცნიერო ჟურნალი,რომლის გაგებაც ყველას შეუძლია”).
აქ არსებობს ორი გზა: სფეროების გამიჯვნა და
კოშკების დამსხვრევა ან ყველანაირი საშუალებით გარეგანი გავლენის მოხდენა.
სუფრაჟიზმისთვის შეუძლებელია სამეცნიერო დავების გადაწყვეტა,ეს ამ სფეროსთვის დიდი პლიუსია (შესასვლელი ბარიერის არსებობა),მაგრამ, მეორე მხრივ, საჭიროა სფეროს გახსნაც,რაც მედიას ისევ მონოპოლიას მიანიჭებს.
პოლიტიკურ სფეროში ასევე არსებობს დისტანცია პროდუქციის მწარმოებლებსა და მომხარებლებს შორის.პოლიტიკოსები ხშირად იყენებენ საშუალებას,რათა ზემოქმედება მოახდინონ ამომრჩეველზე.
იურიდიული სფეროც არ არის დამოუკიდებელი,მაგრამ მისი შენარჩუნება ერთგვარი კოლექტიური ფარისებლობაა,რომელიც ტრანსცენდენტური ღირებულებების პრიმატს ქადაგებს.
აშკარა და ფარული ეფექტების მიმოხილვით,ბურდიე ცდილობს გამოიკვლიოს ტელევიზიის გავლენის სრული ეფექტები,თუმცა დასკვნები და გამოსავალი აბსოლუტურად ბუნდოვანია.იგი მიიღწევა მეთოდებისა და ლოგიკური ჯაჭვის აღიარებით,ინტელექტუალური დისკურსით.აღსანიშნავია ფრანგული მედიისა და სატელევიზიო სივრცის სპეციფიკაც,მაგრამ საერთო პრობლემატიკა ყველასათვის საერთოა.